Deze week samengevat: Ik probeerde al redelijk wat interviews af te nemen en bracht voor de rest heel veel tijd door achter mijn laptop. Dat is het zo een beetje.
Ik doe ook steeds meer mijn best om zo veel mogelijk Frans te spreken met de priesters, aangezien ik hierin veel meer progressie kan maken dan in Engels en ze mij hierin ook beter kunnen helpen aangezien hun Frans zeer goed is.
Daarnaast besefte ik ook dat school niet de goeie plek is om te werken, aangezien er veel lawaai is en nieuwsgierige mensen mij steeds komen lastigvallen. Ik probeerde eens te werken in de hal naast de kerk. Aangezien de 4G daar (meestal) wél goed is, en er niemand is die mij stoort, ben ik blij dat ik deze nieuwe werkplek gevonden heb!
Onder deze foto's vind je een overzicht per dag terug.
22-11: Project rond herbruikbare maandverbanden is opgestart!
Nog steeds was er geen water in mijn kamer. Door een lek was de tank die mijn kamer voorziet van water leeggeraakt. Het had 5 dagen weinig geregend, dus ik waste mijn haar in een bassin en deed elke dag 'een kattenwasje'. Na na een regenbui nog steeds geen water te hebben, vroeg ik aan Faustin of hij eens wou kijken of er ergens een probleem is. Ze hadden gewoonweg het kraantje toegezet...
Nog iets om te vermelden: een van de priesters weigerde water te drinken "me, I don't like" zei hij elke keer ik hem water aanbood. Maar om een of andere bizarre reden is hij plots toch water beginnen drinken! Bij elke maaltijd drinkt hij een glas of twee. Overwinning!
Deze dag bracht ik opnieuw voornamelijk door achter mijn pc. De 4G was zo slecht dat ik bijna niets heb kunnen doen. Ik ging ook een kijkje nemen bij de start van het project rond herbruikbare maandverbanden en ben heel blij om te zien dat er geen taboe hangt rond menstruatie. Terwijl Faustin foto's trok, stelde ik wat vragen aan de lerares, in het Frans. Ik heb het gevoel dat mijn Frans langzaam maar zeker aan het verbeteren is en goed genoeg om te communiceren. 'Je peux me débrouiller' is de beste omschrijving.
23-11: School is definitely not the best place to work
Vandaag probeerde ik opnieuw wat aan het project te werken, logisch aangezien dat de reden is dat ik hier ben. Ik ging naar school om leerkrachten te vragen of ik hen mocht interviewen, leerde wat Kinyarwanda met 2 leerkrachten en dat was het zo een beetje.
Kleine anekdote: vandaag bij het eten stonden er 'erwtjes' in een klein bordje, met een kleine lepel. Ik vond het al wat vreemd, maar nam er toch een hele hoop van. Toen er tijdens mijn maaltijd iets heel bitter smaakte, proefde ik elk ingrediënt apart, tot ik doorhad dat het de erwtjes waren. Ik vroeg aan Narcisse, de priester waar ik mee aan tafel zat, "ce sont des petit pois? La goût est très différente que les pois en Belgique". Hij schoot in de lach. "Oh je ne sais pas pourquoi je te n'ai pas dit mais ce sont pas des petit pois, c'est très amer hein?" "Oui, je ne les aime pas." Ik nam de 'inkarishya' (zo heten deze kleine groene bolletjes) één voor één uit mijn bord. En net vandaag kwamen de andere 3 priesters elk apart binnen, waardoor Narcisse het verhaal 3 keer opnieuw vertelde, waarbij iedereen telkens weer in de lach schoot. Sindsdien noemen we de inkarishya 'des petits pois de Mutete'.
24-11: Tweede interview
Deze morgen stond ik iets vroeger op dan anders, omdat ik om 8u in het gezondheidscentrum moest zijn. Daar zou ik dan met de verantwoordelijke de vragen overlopen die ik haar vorige week bracht. Een verpleegster die ik kende liet me weten dat de verantwoordelijke nog niet aanwezig was. Ze gaf me een kleine rondleiding en nadat ik van hier naar daar gestuurd werd en nog een dik uur wachtte, kwam ik te weten dat de verantwoordelijke een andere afspraak had, dus vandaag niet zou komen. Great. Dat kon ze wel eens laten weten, aangezien ze mijn telefoonnummer heeft.
Deze namiddag interviewde ik Joshua, een leerkracht en ondertussen ook een vriend. Het duurde lang, maar ik besefte dat hij heel wat weet over gezondheid en dat hij wel een goeie hulp zou kunnen zijn om te helpen nadenken welke interventies zou werken bij de bevolking en welke eerder niet. Ik vroeg of hij het zag zitten om hier en daar een beetje te helpen en hij stemde in.
25-11: Nog een interview
Zoals gewoonlijk keek ik net voor ik naar het ontbijt vertrok in mijn raam om mijn haar goed te leggen. Aangezien ik geen spiegel heb, is dit de beste manier. Ik keek om en zag een van de priesters met me lachen... Gelukkig heeft nog niemand me gespot terwijl ik puistjes uitduw of wenkbrauwen epileer in de spiegel van de moto.
Vandaag heb ik weer voornamelijk binnen gezeten, achter mijn laptop, wachtende op goeie 4G, verschillende keren opnieuw proberen... om uiteindelijk naar school te gaan om de wifi daar te gebruiken, maar ook die was zwak. Ik vond het dus geen probleem dat Francine weer bij mij kwam om te 'praten' in mijn gebrekkig Kinyarwanda en met wat gebaren.
Deze avond interviewde ik een lerares en haar man. 2 snuggere mensen met goeie inzichten en goeie ideeën.
26-11: Er is 4G in de hal!
Na het ordenen van mijn notities van gisteren deed ik een laatste poging om een plaats te zoeken waar er hopelijk wel deftige 4G is. Ik ging naar de hal naast de kerk, maar de kinderen hadden mij zien passeren en vervoegden zich rond mij. Ik ging binnen en deed de deur terug op slot om te vermijden dat ze plots allemaal rond mij zouden staan. Ze hadden er niet beter op gevonden dan allemaal aan de ramen te komen staan en om de haverklap te roepen "comment ça va?" Na 10 keer antwoorden had ik het gehad. Ik vroeg om weg te gaan, in het Frans, in het Engels en zelfs in het Kinyarwanda maar er kwam geen schot in de zaak. Ik voelde me als een dier in een zoo. Ik belde Faustin en hij hielp mij uit de nood. Daarna kon ik eindelijk eens doorwerken. Ik besteedde de hele dag achter mijn computer en genoot van mijn muziek.
27-11: More days like this please.
Vandaag bracht ik enkel tijd door achter mijn pc om mijn notities van mijn interviews te registreren. Deze voormiddag interviewde ik een van de verpleegsters en deze namiddag een familie. De verpleegster haar Engels is niet denderend, dus ik deed het volledige interview in het Frans. Daarna vergezelde ik haar tot thuis en praatten we nog even over koetjes en kalfjes terwijl we thee dronken. Toen ik naar huis vertrok, vroeg ik of ik nog even een foto mocht nemen van haar 'foot and wash'. Dit is het systeem dat ik graag op school zou plaatsen, zodat leerlingen hun handen kunnen wassen na toiletgebruik en voor de maaltijd.
Deze namiddag interviewde ik een familie, goeie vrienden van de priesters. Na een warm welkom en een korte koffieklets begonnen we aan het interview. "Do you want me to speak English? Ou je dois parler français?" De blikken gingen van links naar rechts. De dochter spreek vloeiend Engels, maar heeft moeite met Frans, de moeder het omgekeerde. "I'll do both, je vais utiliser les deux." Zei ik. Na het interview hielpen ze me nog nadenken over wat ik zou kunnen doen om de gezondheid van de bevolking hier te bevorderen. Na enkele fotootjes en het uitwisselen van telefoonnummers, bracht de vader mij met de brommer naar huis.
Ik kwam gelukkig thuis en besefte dat ik veel energie haal uit positieve sociale contacten. Hoewel dit blijkbaar wel een vermoeiende dag was, wat niet echt verbazend is, aangezien ik het grootste deel van de dag Frans sprak en mijn hersenen dus op volle toeren moesten draaien. Ik merkte dat ik mentaal moe was, toen ik er tijdens het avondmaal even niet zo goed meer tegen kon dat ik nog steeds geen snars begreep van het Kinyarwanda en dat niemand de moeite nam om even te vertalen voor mij.
28-11: Eerste fietstochtje
Deze ochtend at ik iets meer dan gewoonlijk. Ik ging namelijk mijn eerste fietstochtje hier doen. Naar waar? Geen idee, goeie vraag... Ik besloot naar de gezondheidspost te fietsen, want als ik goed genoeg opgelet had de vorige keer, zou ik mij de weg nog moeten herinneren. En dat was het geval! Vele "mwaramutse"'s (= goeiemorgen) en hellingen later, kwam ik bij de gezondheidspost aan, zonder verkeerd te rijden. Na anderhalf uur fietsen had ik 17 kilometer en 550 hoogtemeters, iemand die er wat verstand van heeft, begrijpt waarom mijn gemiddelde (11km/u) zo laag lag.
In de namiddag schreef ik aan mijn blog en spendeerde wat tijd aan het leren van Kinyarwanda, aangezien steeds meer mensen in deze taal tegen mij beginnen praten en het enige wat ik kan antwoorden is "simbyumva" (= ik begrijp het niet), of soms begrijp ik een mini beetje en kan ik net iets meer antwoorden.
Comentarios