We gingen de week in zonder elektriciteit. Ondertussen was het laatste beetje energie uit mijn powerbank ook opgebruikt. Blijkbaar was er op school wel elektriciteit, dus ging ik daar werken.
Faustin liet me weten dat hij een voorstel had gekregen van de bisschop om in een andere parochie te gaan wonen, om daar een project rond viskwekerij nieuw leven in te blazen. Ik besefte dat ik een beetje verloren ben zonder hem. Hij leidt (als enige) het hydraulisch project waarvoor ik hier ben, maar neemt me ook overal mee, legt me alles uit, vertaalt voor mij, helpt me met mijn Frans, leert me Kinyarwanda... Maar ook de community zal hem missen, aangezien hij hier in Mutete een heleboel projecten leidt en alle problemen oplost. Maar oké, ik red me wel!
Toen we Faustin's nieuwe parochie bezochten werd ik oprecht gelukkig. De omgeving is prachtig, de mensen zijn super vriendelijk, gastvrij én spreken Engels en doen ook moeite om een conversatie met mij aan te gaan. Misschien kan ik daar in januari ook wel enkele weken gaan leven.
Ik besefte deze week ook dat mijn tijd hier snel voorbij zou zijn, nog een dikke maand en ik ga al naar huis... Ik wil nog niet naar huis! Na even twijfelen boekte ik mijn vlucht om. De bedoeling is om te blijven tot de andere stagiaires in februari komen. Op het moment van mijn beslissing begon ik spontaan te lachen. "Oké, goeie keuze dus", stelde ik mezelf gerust.
Woensdagavond zal ik bij een heleboel gezinnen het gespreksonderwerp geweest zijn. Bij het bezoek aan de lagere school was het voor vele leerlingen de eerste keer dat ze een blank persoon zagen. Ik vroeg me al af waarom ze me zo aanstaarden.
Bij aankomst terug in Mutete, vertelde Faustin me dat hij de kinderen van school zou vragen om bakstenen uit aarde te halen om een muur mee te bouwen. Ik aarzelde niet en vervoegde hen. Toen ik een steen nam, hoorde ik gelach van langs alle kanten. De kinderen liepen rondom mij en bij aankomst begonnen ze mijn trui schoon te wrijven. Ze bleven rond mij troepen tot ik ging 'schuilen' in de leraarskamer.
Doorheen de week had ik ook enkele mindere momentjes, van gewoon mentaal uitgeput zijn door moeite met de taal of door te veel starende blikken tot een discussietje/misverstandje met twee priesters.
Ik werd dan wel weer gelukkig door het helpen van de community bij onder andere het planten van avocado's en koken. En uiteraard schreef ik ook verder aan het verslag, maar ik merk dat ik toch een pak liever fysiek bezig ben dan mentaal... én dat ik veel energie haal uit samenwerken met de bevolking.
Meer details vind je onder deze foto's.
8-11: Nog steeds geen elektriciteit
Bij ons was er nog steeds geen elektriciteit, maar blijkbaar op school wel! Ik ging daar al mijn apparaten opladen terwijl ik wat verder werkte aan het verslag. Dit ging opnieuw niet zonder gestoord te worden door nieuwsgierige ogen.
Faustin vertelde me over het voorstel van de bisschop om naar een andere parochie te gaan. Hij is ook effectief van plan om dat te doen. Dit was geen goed nieuws voor mij, en dat liet ik hem ook weten. Hij zei dat hij nog langs zou komen om me te helpen en om het project op te volgen, dus dat ik me geen zorgen moest maken.
's Avonds gingen we op babybezoek bij een leerkracht en de accountant van Mutete. Ze spraken beiden goed Engels dus het was een gezellige avond waar ook ik eindelijk eens deel kon nemen aan het gesprek.
9-11: Machtige uitzichten
Vandaag bezochten Faustin en ik Muyanza (de parochie waar Faustin zou gaan wonen om het project rond viskwekerij te trekken) en Kisaro (een dorp waar een ander project, getrokken door de Vlaamse organisatie Umubano, plaatsvindt).
Op weg naar Muyanza genoot ik van de natuur en de uitzichten. Muyanza is een vredig dorp en enorm mooi gelegen. Ze hebben er wel voldoende water en geen powercuts. Faustin bleef er de nadruk op leggen dat dit een betere plaats is om te leven dan Mutete. Hij stelde voor dat ik daar eventueel ook enkele weken kan verblijven, en dat vond ik een schitterend idee. Voornamelijk voor de omgeving en de vriendelijke mensen, minder voor het comfort. De priesters die daar leven deden effectief moeite om een conversatie aan te gaan met mij en dat voelde goed.
De weg van Muyanza naar Kisaro was nóg mooier. Ik zat achterop de moto met een permanente lach op mijn gezicht. Ons bezoek aan Kisaro was kort, maar ik maakte wel kennis met de beenhouwerij en bakkerij daar: veel gesofisticeerde machines om vlees te snijden, worsten te maken... een grote frigo, een broodmachine en een oven zoals in België in grootkeukens te vinden is.
10-11: Ik blijf langer!
Deze ochtend hielp ik de leden van KOTIMU avocado's planten. Ondertussen leerde ik wat woordjes Kinyarwanda. Toen Faustin even weg was, merkte ik dat de communicatie met mensen die geen Frans of Engels spreken nog steeds een onmogelijke zaak is, maar ik doe mijn best om Kinyarwanda te leren!
Vandaag besloot ik om langer te blijven. Ik had het gevoel dat mijn verblijf hier te kort zou zijn als ik eind december al terug naar huis moest. Daarom boekte ik mijn vliegticket om en heb ik de bedoeling om te blijven tot de andere stagiaires in februari komen.
11-11: "Woow, muzungu"
Ik denk dat ik die avond bij veel mensen het gespreksonderwerp zal geweest zijn. Aan het einde van mijn bezoek aan de school vroeg de directeur voor wie het de eerste keer was dat ze een blank persoon zien. Bijna alle vingers gingen de lucht in. Dus dáárom staarden ze mij zo aan. Ik was starende ogen al gewoon, maar dit was toch nog iets anders. Jammer dat ik er geen foto van heb, maar toen ik aankwam, stonden er in een mum van tijd bijna honderd kinderen naar mij te staren.
Na het schoolbezoek had Faustin het idee te vragen aan de oudste kinderen op school hier in Mutete om bakstenen uit aarde te gaan halen om later een muur mee te bouwen op school. Aangezien het om een aanzienlijke afstand gaat, gaat het veel sneller op die manier dan dat één persoon continu over en weer moet lopen. Ik besloot om mee te gaan en ging naar de begeleidende leerkracht. Hij stelde voor dat ik in de klassen, in het Kinyarwanda, zei wat we gingen doen. Ging niet zo vloeiend... But at least I tried :) Eens bij de stenen, vroeg ik de leerkracht of hij ook een steen zou nemen "no, and neither do you", was het antwoord. Dat was niet de reden dat ik meegegaan ben. "Yes I am", zei ik, en ik nam een steen. De kinderen begonnen al te lachen voor ik de steen in mijn handen had. Was dit zó speciaal? Misschien, maar daar laat ik me niet door afschrikken. Omringd door kinderen, allemaal met een aardesteen op ons hoofd, ging ik naar school.
12-11: Mindere dagen bestaan...
Zoals jullie waarschijnlijk al gemerkt hebben ben ik duidelijk niet zo goed in to the point blijven, maar ik wil het toch vermelden, om aan te tonen dat het hier niet altijd rozengeur en maneschijn is.
Soms sta ik met een wat minder goed gevoel op. Meestal gaat dat heel snel over, maar dat was vandaag niet het geval. Aangezien Faustin zijn afspraak in Kigali op het laatste moment afgezegd werd (jammer want ik had wel zin om naar Kigali te gaan), besloten we ons eens bezig te houden met de vragen die ik nog had voor hem. Hij beantwoordde alle vragen (perfect op 45 min te beantwoorden) in een tijdspanne van 4u. Zoals gewoonlijk werd hij constant gebeld en moest hij ook aandacht besteden aan bezoekers. Ik begon me lichtjes te ergeren aan het constant moeten wachten. Dus toen een van de andere priesters plots over hetzelfde begon, luchtte ik mijn hart. Niet zo slim, blijkt. Want de priester begon zelf over 'een oplossing', namelijk een schema maken waar Faustin zich moet aan houden. Ik zei dat dat niet is wat ik bedoelde en dat het niet zou werken, maar toen Faustin weer binnenkwam, begon de andere priester over het schema. Faustin antwoordde (vrij boos, aangezien we al een schema hebben), in het Kinyarwanda, waardoor ik mijn mening/gevoel niet kon verdedigen. Na twee keer vragen of ze in het Engels konden praten (zonder resultaat), 'vluchtte' ik weg naar mijn kamer om er met iemand over te bellen. Net toen kreeg ik het bericht dat mijn 4G op was. Serieus? Moet dat nú? Rotdag.
Na het een nachtje te laten rusten, sprak ik er hem nog over aan en blijkbaar ging het gesprek volledig over het schema, compleet naast de kwestie dus. Ik ben blij dat ik het misverstand heb kunnen uitklaren!
Ik ging 's avonds nog mee met een andere priester om naar zijn voetbal met de lokale bevolking te kijken. Hij hielp me bij het opladen van nieuwe 4G, ik liep mee met hem in zijn opwarming, shotte wat met random jongens en praatte nog even met een vriendelijk persoon die mij aansprak in het Engels.
13-11: Hulp in de keuken
Vandaag ging ik (volledig zelfstandig - overwinning!) naar de shop om extra geld op mijn gsm te zetten, zodat ik in het vervolg zelf mijn 4G kan bijladen. Met mijn gebrekkig Kinyarwanda kon ik duidelijk maken wat ik wou.
Toen het tijd was om het eten te beginnen maken, ging ik naar de keuken om te vragen of ik kon helpen. Ik schilde wat aardappelen en hielp bij de afwas en leerde intussen wat ik aan het doen was te zeggen in het Kinyarwanda.
De rest van de dag besteedde ik nog aan het opstellen van de vragen voor de interviews die ik volgende week zal afnemen.
's Avonds kwam Prosperous, iemand uit Oeganda, op bezoek. Hij sprak vloeiend Engels, dus het was leuk met hem te praten. "If you would like to go to Uganda one time, I can be your guide". Zou tof zijn! Ik bekijk eens of er naast een visum in orde brengen nog veel bij komt te kijken...
14-11: Opnieuw omringd door kinderen
Zondag is rustdag. Ik besloot vanaf nu op zondag mijn blog te updaten, want door de week vind ik daar vaak niet voldoende tijd voor. Het duurde langer dan gehoopt, maar here it is!
Ik ging deze namiddag ook nog even langs bij een van de leerkrachten en we hadden een gezellige babbel. Erna ging ik gaan lopen en dit was het resultaat:
Mooie afsluiter van de week!
Comments