Ik ging deze week enkele dagen naar Muyanza om afscheid te nemen van de mensen daar, voornamelijk de priesters en de zusters. Ik probeerde doorheen de week samen met de meisjes een overdracht op te maken voor de stagiaires die in september zullen komen. Daarnaast spendeerde ik, zoals bijna altijd, ook heel wat tijd aan sociaal zijn.
Zoals altijd kunnen jullie voor meer details verder lezen onder deze foto's.
Ma 11-4: Van alles
Vraag me niet wat ik vandaag gedaan heb. Ik heb niet stilgezeten, maar ook niet veel enorm nuttige dingen gedaan. Aangezien ik vorige week amper iets had gedaan voor mijn blog, moest ik daar vandaag heel veel tijd in steken. Daarnaast deed ik ook een heleboel kleine dingetjes. 's Avonds keken we nog naar de mol. Na een hele dag sociale media te vermijden om spoilers te voorkomen, kwamen we eindelijk te weten wat "plottwist" was.
Di 12-4: Fiets
De voormiddag was weer voorbij voor ik het wist. Ik waste en repareerde mijn fiets en plots was het etenstijd. Ik waste ondertussen ook wat kleren, kuiste mijn kamer en praatte wat met Nsenga. Ik ging ook eens kijken bij Eva, Sara en Hélène, die aan het schilderen waren op school.
Na het middagmaal, gevolgd door een koffietje in het zonnetje, vertrok ik met mijn fiets richting Muyanza. Een hele opdracht. Ik was nog maar vertrokken en had al problemen. Mijn achterrem werkte plots niet meer. Bergaf rijden met enkel een voorrem? Riskeer ik het mij? Ik reed heel voorzichtig verder. Geen slim idee, bleek, want plots begaf ook mijn voorrem het. Ik gebruikte snel mijn voet om af te remmen op de grond, vlak voor een steiler stuk bergaf. Lichtjes bevende van de schrik, ging ik te voet verder. Ik belde een aantal mensen die me eventueel met de auto konden oppikken, maar zonder succes. Wat nu? Ik belde papa en na een uur zoeken, proberen en nadenken, kon ik het eindelijk repareren. Nog een geluk dat ik de juiste inbussleutel bijhad! Ik kwam al bij al veilig aan in Muyanza en genoot nog van mijn rustige avond.
Woe 13-4: Depri dagje
Deze dag was een van de ellendigste dagen die ik had in Rwanda. Het is het niet waard om er over uit te weiden, maar het komt erop neer dat ik een beetje in de clinch lag met twee priesters (Faustin en Jean Baptiste, volledig los van elkaar). Ik voelde me alles behalve gerespecteerd en dat deed pijn. Gelukkig was Celestin er om mijn luisterend oor én adviseur te zijn. Ik probeerde wat af te koelen in mijn kamer en me er niet te veel van aan te trekken. Met andere woorden: mijn voormiddag bestond uit veel frustraties, wandelingetjes en onproductief werk.
In de namiddag kreeg Faustin bezoek van twee mensen uit Mutete: Nsenga en Francine, ook vrienden van mij. Ik besloot hen dus te vergezellen en probeerde op die manier mijn gedachten wat te verzetten. Daarna praatte ik het nog uit met Faustin, zodat ik op een rustige manier kon gaan slapen.
Do 14-4: Au revoir
Deze voormiddag vergezelde Hélène me om afscheid te nemen van zuster Catherine, de vrouw die ik zo wat mijn mamaatje van Rwanda noem. We praatten wat over koetjes en kalfjes, Catherine gaf ons wat tips voor het project en daarna namen we afscheid. We namen nog een foto en ik gaf haar een dikke knuffel, gevolgd door een "au revoir".
Hopelijk is het effectief een "tot weerziens" en geen "vaarwel". Even later nam ik ook afscheid van Nyiramana, een schat van een vrouw (en kokkin van de school van Muyanza) waar ik enkel in het Kinyarwanda mee kan communiceren. Ik leerde haar kennen door op drukke dagen in Muyanza mee te helpen in de keuken.
Aangezien ik in het halve jaar dat ik hier ben met heel wat mensen een band heb opgebouwd, denk ik er wel over na om eens terug te komen. Al is het maar gewoon op bezoek.
In de namiddag probeerde ik wat te werken aan onze overdacht van het project en keek ik een lesje, en zo was de dag ook weer voorbij. De avond daarentegen, die duurde langer dan verwacht. "C'est la fête des prêtres aujourd'hui", vertelde Catherine ons nog. Tegen 20u kwam er plots veel bezoek. We praatten en grapten wat met een wijntje en stukje cake in ons hand. Ik heb het waarschijnlijk al eerder vermeld, maar er wordt hier over het algemeen (los van honing) heel weinig zoet gegeten. Cake, koekjes, chocolade, taart, dergelijke dingen zie je hier amper.
Pas tegen 22u30 was iedereen weg en schoven wij onze voeten onder tafel. Cake eten vóór het avondmaal? Geen probleem, dat is hier normaal.
Vr 15-4: Goeie vrijdag
Op weg naar het ontbijt kwam ik Joseph tegen. "Wariye?" (Heb je al gegeten?), vroeg hij. "No we were waiting for you". "Oh but don't wait for us, we don't eat today". Blijkbaar eten de priesters niet omdat het goeie vrijdag is vandaag. Aangezien deze info heel onverwachts kwam, besloten Hélène en ik toch te ontbijten. Daarna had ik een beetje spijt dat ik niet solidair was, dus begonnen we (na de overgebleven cake van gisteren op te eten 😇) ook te vasten. Ik had een lang gesprek met Faustin over het project en schreef daarna nog wat verder aan de overdracht voor de volgende stagiaires. Hélène en ik maakten nog een avondwandelingetje om onze luie dag toch wat actiever te eindigen.
's Avonds kregen we te horen dat de priesters toch gingen eten. Handig, want om eerlijk te zijn kan ik niet zo goed slapen met een lege maag. Onze vasten bestond dus eigenlijk gewoon uit het middagmaal overslaan...
Za 16-4: Bye Muyanza
Tijd om afscheid te nemen. Het afscheid van de priesters in Muyanza viel zwaar, omdat dit de mensen zijn waar ik de sterkste band mee heb. We konden altijd goed lachen (lees: onnozel doen), maar als het moest ook serieus zijn. Als ik een luisterend oor of een knuffel nodig had, waren ze er voor mij. Zowat mijn papaatjes hier. Deze voormiddag deed ik niet al te veel nuttigs. Na het ontbijt met de zusters en de fotoshoot met de priesters, schoof ik nog even bij aan tafel om nog wat fruit te eten.
Daarna gaf ik Faustin nog wat mechanieklessen en info over mijn fiets. Ik wou de mountainbike die ik kocht in het begin van mijn verblijf hier verkopen en Faustin was de gelukkige.
Na het middagmaal werkte ik nog aan de overdracht voor de volgende stagiaires en wachtte ik tot alle priesters terug waren van hun missen. Ondertussen schreef ik een afscheidsspeech voor morgen in de paasmis, althans dat probeerde ik. Mijn Kinyarwanda is duidelijk nog niet goed genoeg om foutloze grammatica te schrijven, maar de woordenschat zat al vrij goed. Ik nam ondertussen ook wat fotootjes van de parochie. Dagelijkse dingen vergeet ik meestal te fotograferen, maar tegelijkertijd zijn dat vaak ook de beste herinneringen.
Rond 21u kwamen de priesters terug thuis. Toch drie van de vier. We besloten op Faustin te wachten om te eten en ondertussen een aperitiefje te drinken. Celestin overtuigde mij om wijn met panaché te mengen en wonder bij wonder was het wel nog lekker, maar gevaarlijk om zat te worden, aangezien het vlotjes naar binnen gaat.
Na het eten dronken we ons wijntje verder op en rond 23u30 gingen we slapen. Ik gaf iedereen een dikke afscheidsknuffel, aangezien de kans er dik in zit dat ik ze morgenochtend niet meer ga zien.
Zo 17-4: Pasen
Net op het moment dat ik opstond kreeg ik telefoon van Emile "Lieze, ik ga je donderdag naar de luchthaven voeren". Nog geen twee minuten later stond Celestin aan mijn deur "Lieze, ik heb iets voor jou." Ik gaf hem gisteren een complimentje op zijn armbandje, waarop hij zei "ik heb er nog liggen, je mag er eentje hebben."
Ik wou rond 7u30 richting Mutete vertrekken met de mototaxi. Aangezien moto's over het algemeen vrij goed op tijd komen, had ik maar 20 minuten speling gerekend. Niet slim, bleek wanneer mijn moto een half uur later nog steeds nergens te zien was. Toen ik hem rond 7u45 belde, zei hij dat hij er bijna was. Een kwartier later exact hetzelfde. Typisch Rwanda. Ik besloot naar het centrum te stappen en daar een andere moto te zoeken. Ik kwam nog op tijd aan voor het einde van de eerste mis, waarin ik een afscheidswoordje deed voor de bevolking. Ik deed hetzelfde in de tweede mis.
Na het middagmaal namen we een thermos thee en koekjes en zochten we ons een gezellig plekje om een picknick te doen. Echt gezellig was het niet, maar we konden op z'n minst lake Muhazi zien.
Na dit uitje kwamen George, Epifania en Rosette afscheid nemen. Na een gezellige namiddag werkte ik nog wat verder aan mijn blog. En de week zit er alweer op.
Volgende week donderdag vertrek ik naar huis. Aan de ene kant valt het afscheid zwaar, doordat ik met veel mensen een band heb opgebouwd, maar aan de andere kant begin ik me ook te ergeren aan bepaalde dingen zoals: heel veel mensen liegen hier (en als je in de leugen betrokken bent doet dat pijn); je kan moeilijk inschatten of mensen vriendelijk zijn tegen je omdat je blank bent of ze gewoon oprecht vriendelijk zijn... Maar ook: ik begin België toch wel te missen hoor.
Comments