Ik startte de week met een vergadering van een groep inwoners die zich willen inzetten voor een betere leefomgeving in Mutete. Aangezien deze in het Kinyarwanda doorging, verstond ik er niets van. Ik weet niet of ik deze taal ooit ga kunnen... maar ik doe mijn best!
Dinsdag ging ik gaan lopen. Vooruitgeroepen door de Rwandezen, liep ik sneller dan gepland. Resultaat na 6 km en 100 hoogtemeters: uitgeput en spierpijn.
Toen ik Faustin vertelde dat ik gaan lopen was, stelde hij voor om de dag erop samen te gaan. "We kunnen dan een jerrycan meenemen en dan kan ik je de bron tonen waar mensen water gaan halen." Klinkt goed, maar dat zal geen loopje worden, dacht ik bij mezelf.
Zo gezegd zo gedaan. Na 2 kilometer dalen met een lege 20 liter jerrycan, kwamen we aan bij de bron. Faustin en ik droegen de jerrycan elk om beurt, en geloof mij, dat was nodig. Respect voor de mensen die dit elke dag doen! Want kinderen gaan elke dag zowel voor school als na school naar de bron om water te halen en doen minstens anderhalf uur over deze tocht.
Woensdagvoormiddag ging ik naar de school van Mutete om eens een les mee te volgen en een kijkje te nemen in de nieuwe keuken, waar nog heel wat verbetering mogelijk is.
De rest van de week ging ik onder andere mee naar een school om me daar voor te stellen en de mis van Faustin mee te volgen, schreef ik nog aan mijn verslag (een infodocument met de huidige situatie en relevante literatuur om aan de volgende stagiaires/vrijwilligers te kunnen doorgeven), bezocht ik de bisschop, waste ik mijn kleren en... waren er een aantal powercuts.
Meer details en foto's kan je vinden onder mijn Instagram verhalen.
1-11: Meetings
Deze ochtend sloot ik me aan bij de KOTIMU-meeting: een bijeenkomst van een groep inwoners van Mutete die zich inzetten voor een betere leefomgeving. Ze betalen een maandelijkse bijdrage, vergaderen, helpen in de kwekerij... en krijgen daarvoor iets in de plaats. Binnenkort krijgen ze avocadoplanten die ze geënt hebben. Later hopen ze per gezin een watertank te kunnen zetten. De meetings gaan door in Kinyarwanda. Ik probeerde hier en daar een woord op te vangen, maar het ging heel moeizaam. Ik was lichtjes aan het opgeven, maar vond snel mijn energie terug en spendeerde 's namiddags een aantal uur aan het leren van Kinyarwanda. Even later nodigde Faustin me uit om mee te gaan naar de bijeenkomst van de leerkrachten. Daar werd ik uitgenodigd om aan de tafel vooraan te gaan zitten. Ik voelde me wat oncomfortabel, maar naarmate de avond vorderde en ik kon praten met iemand die Frans sprak, voelde ik me steeds meer op mijn gemak.
2-11: Powercut
Normaalgezien zouden we gisteren het gezondheidscentrum van Mutete bezoeken, maar onze afspraak werd verzet naar vandaag. Het is een site met verschillende gebouwen. Eén voor aanmeldingen, één voor consultaties, een apotheek, een labo en een afdeling materniteit.
De rest van de dag besteedde ik aan wat nutteloze dingetjes en aan het bedenken van vragen voor mijn interviews. Ik zal namelijk enkele inwoners interviewen om ervoor te kunnen zorgen dat de interventie (zowel van mij als van de volgende stagiaires) op maat zal zijn van de bevolking. Terwijl ik daarmee bezig was, viel plots de stroom uit. Mijn laptop was jammer genoeg niet opgeladen, dus ik besloot te gaan lopen. Ik bereidde me al voor op starende ogen. Zoals ik had verwacht kwam van alle kanten het geroep "muzungu!", vooral door de kinderen. Ik zwaaide vriendelijk en liep door. Plots kwam iemand random naast me lopen, en samen met andere kinderen die me kwamen vergezellen liep ik naar huis. Een spontane lach op mijn gezicht en spierpijn waren het resultaat. Ik kwam thuis en spotte een van de priesters in het donker. "Still no elektricity?" "Not yet." Ik nam een douche in de schemering en tegen etenstijd was de elektriciteit terug.
3-11: Water halen
In de voormiddag ging ik naar de school van Mutete. Ik volgde een les Engels mee en hielp de leerkracht met verbeteren, terwijl de kinderen mij wat woordjes Kinyarwanda leerden. Daarna ging ik een kijkje nemen hoe het eraan toe gaat in de nieuwe keuken. Terwijl ik de koks observeerde en hier en daar een handje hielp, leerde een leerkracht die goed Engels spreekt mij een heleboel woorden Kinyarwanda. Toen ik terug thuis kwam besefte ik dat mijn haar en kleren naar rook roken. Er is nog heel wat verbetering mogelijk in de keuken. Groenten worden gesneden op een houten tafel, borden worden gewassen in vuil water, er is geen afvoer voor de rook,...
Na Faustin zijn mis stonden we klaar voor vertrek naar de waterbron met een lege 20 liter jerrycan. Na 2 kilometer dalen en omringd door kinderen kwamen we aan bij de bron die zo'n 300 meter lager ligt dan Mutete. We vulden onze jerrycan, Faustin legde ze op zijn hoofd en we zetten de terugweg in. Ik voelde me vrij nutteloos en 'blank' omdat ik zelf niets droeg, dus na lang aandringen gaf Faustin de jerrycan aan mij. Ik legde ze (iets minder vlotjes dan Faustin) op mijn hoofd en we wandelden verder. De paadjes waren smal en stijl en lagen er soms heel slecht bij. Respect voor de mensen (lees: kinderen en vrouwen) die dat elke dag doen! Kinderen doen elke dag opnieuw twee maal dezelfde zware, lange tocht. Het is misschien "maar" 2 kilometer (in totaal 4km), maar de paadjes liggen er soms zodanig slecht bij dat het veiliger is om de omweg te nemen in de terugweg. Deze is ongeveer 3 kilometer en duurt minstens een uur, aangezien je op slechte, steile paadjes met een jerrycan op je hoofd lang geen 5 kilometer per uur wandelt.
4-11: Panne met de moto
Vandaag zette ik mij op school in de leraarskamer om wat aan mijn verslag te schrijven. Heel efficiënt was dit niet, aangezien er altijd wel iemand kwam kijken wat ik aan het doen was. Soms zetten ze zich stil naast mij, soms vroegen ze een pak aandacht. Uiteindelijk heb ik meer tijd besteed aan het leren van Kinyrwanda door met hen te proberen praten dan aan het schrijven van het verslag. Conclusie: ondanks de slechte 4G op mijn kamer, lijkt dat toch de beste plaats om te werken.
Na het middagmaal ging ik met Faustin naar een mis in een school en stelde ik me (voor de zoveelste keer) voor in het Kinyarwanda. Het gaat steeds vlotter maar ik maak toch nog fouten.
Op de terugweg viel de moto plots stil. Ketting kapot. Faustin belde iemand om het te komen maken, maar zei dat we best de moto zouden verder duwen tot thuis aangezien het toch maar een kilometer meer was. Alsof ik nog niet genoeg spierpijn had van de voorbije dagen. Maar dat hebben we dan ook eens meegemaakt.
5-11: Kleren wassen
Ik stond op en merkte dat er geen elektriciteit was. Ik besloot dan maar mijn kleren te wassen. Ik genoot van het moment, tot ik besefte dat mijn vingers openlagen van het wasproduct. Vooral het spoelen zonder al te veel water te verbruiken kostte veel tijd. Twee uur later hingen eindelijk al mijn kleren uit. Volgende keer wacht ik niet zo lang meer!
In de namiddag nam Faustin me mee om de bisschop te bezoeken. Na een lange motorit kwamen we aan op het mooie domein. De bisschop had net vrienden op bezoek en wij werden mee uitgenodigd aan tafel. Die vrienden hadden hem een koe gekocht. In Rwanda is dit een duur cadeau, een teken van rijkdom. Wat later keken we toe hoe de koe gestald werd. Daarna zaten we nog even samen om over het project te praten. Alles ging heel erg op het gemak, maar ik genoot van het moment want ik kon toch nergens heen.
Toen we terug thuis kwamen merkten we dat er nog steeds geen elektriciteit was. Faustin moest elektriciteit kopen, maar er ging steeds iets mis. Tegen het avondeten was het gefixt.
6-11: Verslag schrijven
Vandaag schreef ik quasi de hele dag aan het verslag. Daarna nam ik eventjes rust en schreef ik nog wat aan mijn blog. Vlak voor ik ging slapen werd ik verrast door een muis in mijn kamer. Ik kon me nog net inhouden te roepen van het verschieten en jaagde ze rustig naar buiten.
7-11: Powercut, again
Goed dat ik gisteren aan mijn verslag gewerkt heb, want vandaag was er opnieuw geen stroom. Ik dacht aan dingen die ik kon doen zonder elektriciteit. Ik besefte dat ik precies voor alles elektriciteit nodig heb. Gelukkig had ik dit keer wel al mijn apparaten opgeladen. Ik schreef aan mijn blog zolang mijn laptop niet plat was, ik liep wat rond op school, maakte een wandelingetje, belde met Salma en leerde wat Kinyarwanda.
Ik was niet de enige die niet goed wist wat doen. Faustin stond plots aan mijn deur: "Zin om een wandelingetje te maken?" Ik aarzelde niet. We sprongen even binnen bij een verpleegster die vier weeskinderen opvangt. Ze bood ons thee aan en kwam even later met omeletten. Ze nodigde me uit naar haar konijnen en kippen te kijken en zei dat ik altijd nog eens mag binnenspringen. Hoewel haar Engels niet denderend was, konden we wel communiceren.
Eens terug bij de priesters thuis, merkten we dat er nog steeds geen elektriciteit was. Faustin belde rond en kreeg te horen dat er een probleem is dat pas ten vroegste morgen kan opgelost worden. Dinner by candellight dan maar. Gezellige avond om de week af te sluiten :)
Comments