Deze week begon met een mini rondreisje. Faustin maakte een 4-tal dagen vrij om me het Westen van het land te tonen. We begonnen bij het eiland van een Italiaan waar Faustin mee samenwerkt. Ik had om eerlijk te zijn geen flauw idee wat Faustin zijn plannen waren, aangezien hij daar altijd heel vaag over is en plannen ook heel snel kunnen veranderen, maar de nacht doorbrengen op een eiland in een tent was wel een machtige verrassing (foto's: zie verder). Ik ontmoette er een Waalse vrijwilliger en de Italiaan en het deed me enorm deugd om tegen Europeanen te kunnen praten. Niet enkel omdat we elkaar beter begrepen, maar ook omdat het eens de hele dag in het Frans te doen was. De volgende dag gingen we naar lake Kivu, een groot meer in het Westen van het land. We bezochten het Noorden van het meer, om de dag erna de bus te nemen naar het Zuiden van het meer. We brachten veel tijd door op bussen, maar ik genoot van de uitzichten!
Donderdagavond gingen we terug richting Muyanza en het weekend bracht ik voornamelijk in de keuken door, om te helpen koken voor een heleboel mensen.
En voor de lezers van de details: bedankt om een paar minuutjes meer tijd vrij te maken, want deze blogpost wordt wat langer dan gewoonlijk. Ik heb veel meegemaakt deze week en neem jullie graag mee in mijn belevenissen!
24-1: Ambroise (Kigali - Lake Burera)
Super drukke dag vandaag. Ik vertrok 's ochtends vroeg (7u) naar Kigali om mijn nieuw visum af te halen. Ik kocht nog wat kleine dingetjes en slenterde wat rond, wachtende op Ambroise. Als ik in Kigali ben, spreek ik graag af met hem omdat we goed overeenkomen maar we elkaar anders niet echt zien (neen, hij is niet mijn lief 😉). We praatten wat en aten en dronken iets, tot hij moest werken.
Normaalgezien zou Faustin me vervoegen in Kigali rond 12u om te vertrekken naar Musanze, het begin van ons rondtripje. Maar zoals we al gewoon zijn in Rwanda, en vooral van Faustin, werd dit al snel 15u, en dan plots een "Je ne viens pas à Kigali, je vais te joindre au route". "Uh d'accord..." Hoe ga ik de bus naar Musanze vinden? Hoe gaat Faustin weten op welke bus ik zit? "No worries, you will be allright" stelde ik mezelf gerust. Toen ik aankwam aan het busstation kwam er iemand naar mij "Ugiye i Musanze?" "How the hell do you know?" Was mijn reactie. Er komen altijd tal van mensen naar mij om me aan een bus te helpen, en niet bij mij alleen, ook bij Rwandezen. Ze willen helpen in de hoop een beetje fooi te krijgen voor hun hulp. Maar ik was enorm verrast door de waarschijnlijk gewoonweg juiste gok van de man. Hij hielp me op de bus, en aangezien het bijzonder vlot ging, gaf ik hem 500RWF (50 cent). Na een uur op de bus en een heleboel belletjes met Faustin, vonden we elkaar eindelijk. Eens in Musanze moesten we een andere bus nemen richting onze slaapplaats, het eiland van een Italiaan die Faustin kent en waarmee hij discussieert over mogelijkse projecten in Rwanda. Op weg naar het eiland werd Faustin zijn gsm gestolen. Er hing een treurige sfeer voor de rest van de rit, maar gelukkig waren er heel wat mensen die direct te hulp schoten om moto's en de boot te regelen voor ons. Aan het meer wachtte een Rwandees ons op met zijn boot, samen met Lucas, een Waal die hier ook als vrijwilliger is. Eens op het eiland kregen we nog een laat avondmaal en een beetje later kregen we onze tent toegewezen. Jammer genoeg was het al donker en konden we niet echt van het uitzicht genieten "but tomorrow you will see it" was de troost...
25-1: Europeanen! (Lake Burera - Kinigi)
...en inderdaad! Ik werd wakker van het gefluit van de vogels en het zicht bij het openen van mijn tent was adembenemend.
Terwijl ik wachtte op Faustin om te ontbijten, genoot ik van de prachtige natuur.
Na een heerlijk maar zwaar ontbijt ontmoette ik Joseph, de Italiaan en eigenaar van het eiland. We wisselden informatie uit over projecten in Rwanda en hij gaf me nuttige tips over onder andere ondervoeding waar ik wel mee verder kan indien ik zou willen terugkomen om zelf een project op poten te zetten. Na een gezellig gesprek toonde Faustin mij het eiland. Geen woorden voor hoe graag ik daar was.
Daarna had ik nog een vrij gevoelig politiek gesprek met Faustin en erna was het tijd om te vertrekken naar onze slaapplaats voor de volgende nacht. We maakten een tussenstop in de stad, waar Faustin een nieuwe gsm kocht en waar Lucas en ik een pizza aten. Dat het gesmaakt heeft! Erna gingen we naar een van de hotels van Joseph om de nacht door te brengen.
Deze dag was ongetwijfeld het hoogtepunt van de week, en misschien zelfs van heel mijn verblijf hier in Rwanda.
26-1: Bezoekjes (Kinigi - Kibuye)
Opnieuw vroeg opgestaan deze morgen. We wilden om 7u vertrekken om een vroege bus te kunnen nemen, zodat er zeker nog plaats is. We bezochten de familie van een vriend van Faustin en gingen verder tot Gisenyi.
Na enkele fotootjes op het strand reisden we verder naar Kibuye.
Na een verdomd lange busrit bereikten we eindelijk de familie waar we zouden slapen, waar het, opnieuw, allemaal in het Kinyarwanda te doen was.
Deze dag was een pak minder leuk dan de vorige, maar ik probeerde te genieten van de kleine dingen.
27-1: Wandelen ❤ Bus ☹ (Kibuye - Muyanza)
Probleem van de dag "I'm on my period and I don't have sanitary pads". Mijn regels kwamen een week te vroeg, en aangezien ik op een meerdaagse tocht ben was mijn noodkitje onvoldoende... Gelukkig is menstruatie geen taboe in Rwanda, dus ik legde de situatie uit aan Faustin en die vroeg aan de familie waarbij we overnachtten of ze maandverbanden hebben. "Afite" was het antwoord, en een beetje later was ik gered. Ofja deels dan toch, want ik moest nog thuis geraken zonder bloedvlekken en aangezien er in Rwanda niet zomaar overal toiletten zijn zoals in België, kon dat wel eens voor problemen zorgen... Waarom vertel ik dit? Om aan te tonen dat menstruatie geen taboe is (ik legde Faustin zelfs het concept 'tampon' uit), maar dat de faciliteiten wel een pak beter kunnen. Over het algemeen blijven meisjes en vrouwen gewoonweg thuis tijdens hun regels, door de drempels (zoals weinig en vuile toiletten zonder vuilbakjes) die ermee gepaard gaan.
Bon, dit gezegd zijnde.
Gisteren kon ik Faustin overtuigen om te voet naar lake Kivu te gaan (ongeveer een uur wandelen) en erna de boot te nemen naar het busstation, in plaats van de mototaxi te nemen.
Onderweg passeerden we een 'fabriek' waar ze koffiebonen verzamelen, wassen, drogen en malen.
Rwandezen zijn niet gewoon om een blanke te zien wandelen, omdat ze denken dat wij 'toch genoeg geld hebben om een mototaxi of bus te betalen'. Aan het aspect dat ik wandelen leuk vind, moet zelfs Faustin duidelijk nog wennen. Ik denk dat hij wel gemerkt heeft dat ik in mijn element was, en hij was zelf ook blij dat we te voet gegaan waren: "It's an opportunity to do sports" "Do you like it?" "Yes!" ... en ook ik was verrast door hem.
De rest van de dag brachten we quasi volledig door op de bus. Nog een klein uur op de moto en we waren terug in Muyanza! Met mijn regels is alles goed gekomen. Ik was blij de priesters van Muyanza terug te zien en opnieuw warm verwelkomd te worden.
28-1: Studeren
Deze ochtend stond er een vergadering van de health agents op de planning. Faustin wilde dat ik even langs ging om kennis te maken en mijn zegje te doen over het belang van proper water. Hijzelf moest ergens anders naartoe en toen bleek dat mijn vertaler niet zo sterk was in Engels, besloot ik mijn uitleg te vertalen naar het Kinyarwanda. Het verbaasde mij dat ik slechts voor enkele woordjes hulp nodig had. Het is heel slecht gefilmd, maar dit was het resultaat:
(filmpje volgt)
Ik heb het gevoel dat ik de rest van de dag hele tijd gestudeerd heb, terwijl ik enkel maar een les van 2u heb bekeken. Het zal toch vlotter moeten in het vervolg... kwestie van het weer gewoon te worden zeker?
29-1: Zusters
Deze ochtend ging ik lopen, mooi toertje! Maar het duurde een pakje langer dan verwacht. Ik stapte meer dan ik liep door de vele hoogtemeters en smalle baantjes, maar ik genoot er toch wel weer van!
Na het ontbijt slaagde er eindelijk in om mijn kleren te wassen in minder dan een uur! Applaus voor mezelf.
De priesters hadden een vergadering met een heleboel Christenen, dus ik besloot wat te helpen in de keuken om de grote hoeveelheid eten klaar te maken. Ik bracht quasi heel de dag in de keuken (grotendeels buiten) door en probeerde wat te communiceren met mijn gebrekkige Kinyarwanda.
Ik genoot er enorm van. Waarschijnlijk door de combinatie van buiten zijn, met mijn handen werken, Kinyarwanda leren en veel mensen rondom mij die allemaal samenwerken. De kokkin nam me mee om een geleende groten pan bij de zusters af te geven. Toen een van de zusters mij zag, vroeg ze of ik niet even wou blijven om hen te bezoeken. Waarom ook niet, dacht ik. Ik praatte een drietal uur met de zusters en ook hier genoot ik van!
Ze vergezelden mij naar huis, waar de priesters op mij aan het wachten waren voor het avondmaal. Het was een heel aangename, quasi perfecte vakantiedag.
30-1: Keukenhulp
De kokkin had me gevraagd om vandaag terug te helpen in de keuken (ja, allemaal in het Kinyarwanda, proud!), omdat er een heleboel jongeren kwamen eten. Het was een soort van feestdag voor hen. Ik hield me aan mijn belofte om om 7u in de keuken te staan. Ik hielp een tweetal uur aardappelen schillen en vergezelde de meisjes naar het marktje om nog wat ingrediënten te kopen.
Erna schoof ik bij aan tafel bij de priesters voor het ontbijt. Op zondag wordt er altijd laat ontbeten door de eerste mis (start om 7u) die meestal pas rond 9u30 gedaan is. Ik ging terug naar de keuken, maar veel werk was er niet meer. Na hier en daar een handje helpen, ging ik naar de priesters voor het middagmaal.
Na het middagmaal moest ik even rusten, omdat ik allergisch ben aan noten en een van de gerechten die ik geproefd had noten bevatte. In de late namiddag hielp ik nog afwassen in de keuken en erna maakte ik mijn blog voor deze week zo goed als af. 's Avonds nog wat onnozel doen met de priesters (tonen aan Faustin hoe Rwandezen zouden moeten groeten), en de week zit er alweer op.
Comments